Een geologenpraatje

Na weer eens een nacht zonder slaap, te warm, teveel muggen, teveel lawaai van de ventilator, was er nu dan echt een volle dag Parque National Natural Tayrona, met palmbomen en strand en azuurblauw zeewater. We verblijven in Aricifes, een strand waar niet gezwommen mag worden vanwege de sterke stroming van de zee hier. Mario, Helena en ik vertrokken met volle moed, op weg naar het volgende strand, La Piscina. Het zou een wandeling van ongeveer 20 min moeten zijn, maar na een half uur waren we er nog niet, nergens bordjes en wij maar wandelen door die jungle op onze teenslippers. Duinen en plat vlak kennen ze hier niet, het is allemaal klimmen en afdalen. Na 40 min kwamen we een bordje tegen, u bent nu op 60 % van de route naar Cado San Juan, het strand dat dus na La Piscina komt, oeps. Nu ja, dan maar op weg naar dat strand, ook geen erg, aangezien het prachtig was. Wat schaduw van bomen vlak aan de waterrand. Het zand is lichtbeige, en heel grof van korrel. Het bestaat uit net ge-erodeerd vulkanisch gesteente (alle gesteentelagen die ik ontsloten zag waren van graniet, met soms wel roze veldspaten groter dan basketballen) en bevat dus naast kwarts nog heel veel veldspaat en micaplaatjes. Vooral de zwarte biotiet plakt aan je vast en zelfs na 2 douches kom je nog plaatjes op je huid tegen!
Sorry, kon het geologenpraatje niet laten.
Naast zonnen en zwemmen niks gedaan vandaag!